Κάθε φορά που γυρίζω σπίτι από τη δουλειά, ο γιος μου με υποδέχεται στην πόρτα, τρέχει να πάρει την τσάντα μου ή τα ψώνια που συνήθως φέρνω από το supermarket και μου κάνει την ίδια πάντα ερώτηση, με ειλικρινές ενδιαφέρον: «Πώς ήταν η μέρα σου σήμερα μαμά;». Του χαμογελάω και απαντάω ευγενικά «Ήταν καλή, σε ευχαριστώ».
Κάποιες φορές έχω πιάσει’ τον εαυτό μου να δυσανασχετεί, γιατί αυτό που νιώθω δεν ταυτίζεται με αυτό που λέω, αλλά τι να εξηγήσω τώρα στο παιδί; Ότι έχω προβλήματα στη δουλειά; Ότι ανησυχώ γιατί κάτι δεν πάει καλά; Ότι, έχω περάσει και καλύτερες μέρες και αυτή δεν είναι μια καλή μέρα;
Όταν ήμουν ακόμη πολύ νέα, την εποχή που δεν είχα παιδιά, δεν με πείραζε αν κάποιες μέρες ήταν ανούσιες, βαρετές, -‘χαμένες μέρες όπως τις έλεγα – γιατί έλεγα θα έρθουν άπειρες καλές στο μέλλον. Τώρα όμως που ο χρόνος έχει περάσει αρκετά, έχω μπει πολλές φορές στη διαδικασία να σκεφτώ τι κάνει μια μέρα καλή και άξια να τη ζεις, πραγματικά. Τι κάνει μια μέρα ιδανική; Όμως, για πρώτη φορά αναρωτήθηκα, πως θα άλλαζε αυτή η μέρα αν ήξερα πως είναι η τελευταία μέρα της ζωής μου;
Αν ήξερα πως είναι η τελευταία μέρα της ζωής μου, σίγουρα δεν θα κοιμόμουν, δεν θα κοιμόμουν καθόλου! Θα χανόμουν στη μαγεία της νύχτας και των άστρων έξω, στην πόλη ή σε μια ήσυχη εξοχή.
Δεν θα έχανα με τίποτα την ανατολή του ήλιου, θα χάζευα τον ουρανό, τα πουλιά και τα σύννεφα, θα μύριζα τον αέρα, θα ένιωθα την ατμόσφαιρα στο πρόσωπό μου μ’ αυτό το αεράκι που χαϊδεύει κάθε κύτταρο κι ίσως να μη σκεφτόμουν καθόλου την αλλεργία που έχω στο γρασίδι και να ξάπλωνα για τελευταία φορά πάνω του. Θα καθόμουν κάτω από ένα δέντρο με την πλάτη να στηρίζεται στον κορμό του και θα έκλεινα τα μάτια για λίγο, να το ακούσω,τα δέντρα μιλάνε…
Θα ήθελα να είμαι με αυτούς που αγαπάω πολύ, αυτούς που όταν τους σκέφτομαι η καρδιά μου ανοίγει σαν τριαντάφυλλο στον ήλιο και το πρόσωπό μου φωτίζεται από το χαμόγελο που ζωντανεύει αυτόματα. Σίγουρα θα μοιραζόμουν ένα εξαιρετικό δείπνο μαζί τους με κρασί fume blanc που έχω καιρό να πιω. Νομίζω πως δεν θα άφηνα λεπτό να χαθεί χωρίς αγκαλιές, φιλιά, χάδια, χωρίς να μιλήσουμε με αγάπη. Δε θα θέλω να αφήσω τα παιδιά μου στιγμή από την αγκαλιά μου, θέλω να χαραχτεί στις παλάμες μου κάθε χάδι που θα τους δίνω. Θέλω στα μάτια μου να αποτυπωθεί κάθε βλέμμα τους και να το βλέπω μέχρι να κλείσουν τα δικά μου για πάντα. Θα τους μιλήσω για άλλη μια φορά για την μαγική στιγμή της γέννησής τους, θα γελάσουμε πάλι με τις αστείες ιστορίες που θα τους πω από τα παιδικά καμώματά τους. Θα δούμε για τελευταία φορά τις κάρτες που μου έφτιαξαν όταν ήταν στο δημοτικό, με τα αστεία γραμματάκια τους ,τα ανορθόγραφα «σ’αγαπό πολλή μαμά», τις φωτογραφίες με τα φαφούτικα χαμογελάκια τους και θα τραγουδήσουμε όλοι μαζί το τραγουδάκι που είχαν φτιάξει όταν ήταν πιτσιρίκοι. Θα τους πω για τον έρωτα και την αγάπη, τη συμπόνοια και τη συγχώρεση.
Θα ζητούσα να με πάνε μια βόλτα στη θάλασσα να δω το ηλιοβασίλεμα, αμίλητη, με όλο το θαύμα της φύσης να γεμίζει το μέσα μου. Θέλω να κρατάω χέρια αγαπημένα που ήταν δίπλα μου μια ζωή στα καλά και στα ζόρικα και να μη πούμε τίποτα για το τέλος… Δεν υπάρχει τέλος … Θα συναντηθούμε ξανά, αγάπη της ζωής μου…
Αν είχα μόνο μια μέρα ζωής, θα ήθελα να ζητήσω εκείνη τη συγγνώμη που χρωστάω, να πω όλα τα σ’ αγαπώ που δεν είπα και όλα τα ευχαριστώ που αμέλησα.
Αλήθεια…ΤΙ ΠΕΡΙΜΕΝΩ;
Eυαγγελία Βασιλείου • Ενεργειακή θεραπεύτρια.
•Σύμβουλος θετικής ψυχολογίας – Ικιγκάι.
Πληροφορίες:
ikigai.athens@gmail.com
https://www.facebook.com/Ikigai.Athens/
https://www.instagram.com/ikigai.athens/
