Κατάργηση του Υπουργείου Παιδείας, ιδιωτικοποίηση της κοινωνικής ασφάλισης, αθρόες, αναιτιολόγητες απολύσεις δημοσίων υπαλλήλων με πρόσχημα τη μη επίτευξη στόχων, διάρρηξη διπλωματικών σχέσεων με το σύνολο σχεδόν των κρατών, επιβολή δασμών και φόρων σε εισαγόμενα προϊόντα, επιθετική ρητορική προς εχθρούς και φίλους, όλα αυτά χαρακτηρίζουν την έναρξη της δεύτερης περιόδου διακυβέρνησης των Η.Π.Α. από τον Ντόναλντ Τράμπ, συνεπικουρούμενο αυτήν τη φορά από τον νεοφανή πολιτικό αλλά άκρως επιτυχημένο επιχειρηματία Ίλον Μασκ.
Όλα τα παραπάνω, εφόσον συνέβαιναν σε μια μέση χώρα της Ευρωπαϊκής Ένωσης ή του υπόλοιπου κόσμου, θα είχαν μετά βεβαιότητας οδηγήσει σε κοινωνική έκρηξη, κύμα ευαρέσκειας και ταυτόχρονα δυσαρέσκειας, αλλά το κυριότερο: σε συνεχείς εξωτερικές παρεμβάσεις παγκόσμιων οργανισμών, κρατών και κέντρων εξουσίας. Οι Η.Π.Α., ωστόσο, ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ μια μέση, συνηθισμένη χώρα…
Βγήκε ο εκλεκτός του νέου Πλανητάρχη Ίλον Μασκ κατά την ημέρα της εκλογής του Προέδρου (ή πιο σωστά της επανεκλογής αυτού) και μας χαιρέτησε όλως αθώα, μη γνωρίζοντας η δεξιά τι ποιεί η αριστερά του (ή το αντίθετο), με ναζιστικό ή, κατ’ άλλους, με αρχαιοελληνικό χαιρετισμό. Το σύνδρομο του Άσπεργκερ από το οποίο πάσχει τον δικαιολογεί, βέβαια, αλλά οι πολλαπλές γνώσεις του και η ηλικία του όχι.
Πολλοί βιάστηκαν να τον χαρακτηρίσουν. Είναι ο Ίλον Μασκ ο νέος Χίτλερ ή μήπως προσπαθεί να περάσει στον κόσμο μία νέα ατζέντα; Υποστηρίζει ανοιχτά παντού την ακροδεξιά και τα ακροδεξιά κόμματα (όπως το AFD στη Γερμανία, τη Λεπέν στη Γαλλία και τη Μελόνι στην Ιταλία); Ή το γεγονός ότι είχε πολύ καλές σχέσεις και με την (δια)κυβέρνηση του Μπάιντεν τον καθιστά οπορτουνιστή, αναρριχώμενο συμφεροντολόγο και έναν απολιτικό, μωροφιλόδοξο (ανα)ψηλαφητή της Ιστορίας;
Το γεγονός και μόνο ότι ο Ίλον έχει γεννηθεί στη Νότιο Αφρική, διατρανωθεί επιχειρηματικά στην Αυστραλία και ζει πλέον και δραστηριοποιείται στις Η.Π.Α. αποδεικνύει ότι πρόκειται για πολίτη του κόσμου. Ως εκ τούτου, δεν θα έπρεπε να τον εκφράζουν στεγανά, φιλοσοφικές και πνευματικές αγκυλώσεις ή ιδεοψυχαναγκασμοί. Ωστόσο, κάθε άνθρωπος, ανεξάρτητα από την παιδεία του και τα συμφέροντά του, έχει κάποιο σταθερό ιδεολογικό υπόβαθρο βάσει του οποίου πορεύεται στη ζωή.
Το ότι ο Μασκ θαυμάζει, στηρίζει και συνεργάζεται με τον Τραμπ, εκτός της προφανούς του προσπάθειας να αδράξει την ευκαιρία να γραφτεί στην Ιστορία του ανθρωπίνου γένους με “χρυσά” (???) γράμματα, καταδεικνύει αυτό ακριβώς το ιδεολογικό του υπόβαθρο και στίγμα.
Κατά την άποψη του γράφοντος, η διακυβέρνηση Τραμπ —τουλάχιστον στη δεύτερη αυτή επανεκλογή του, στην οποία στηρίζεται και ίσως καθοδηγείται από τον Ίλον Μασκ— αδικεί κατάφωρα και ενοχοποιεί, παρά δικαιώνει, τα πατριωτικά δεξιά κινήματα και κόμματα της Ευρώπης.
Και αυτό γιατί, στην Ευρώπη, ακόμη και στη σύγχρονη μορφή της, η πατριωτική δεξιά έχει και θέση και λόγο ύπαρξης. Είναι η μερίδα εκείνην των ανθρώπων που πολεμούν για τη συνέχιση της Ιστορίας των επιμέρους κρατών έναντι της ισοπέδωσης πολιτισμών και παραδόσεων που επιβάλλει το σύγχρονο ευρωπαϊκό και παγκόσμιο status quo.
Είναι οι αρνητές της κακώς νοούμενης παγκοσμιοποίησης — μιας παγκοσμιοποίησης που, στο όνομα της αδελφοποίησης των λαών και της ειρήνευσης στον κόσμο, έχει οδηγήσει στην έξαρση της βίας και την πλήρη αποδιοργάνωση των ευρωπαϊκών κοινωνιών. Αυτών που ολοένα και περισσότερο κατακτώνται μέρα με τη μέρα, με ύπουλο τρόπο, από τις ορδές των αλλόθρησκων, αλλογενών και αλλοδαπών νεοκατακτητών της Ανατολής.
Είναι οι τελευταίοι των φυλάκων που προσπαθούν να κρατήσουν Θερμοπύλες, ώστε να μη συντελεστεί η αλλοτρίωση και ισοπέδωση της Γηραιάς Ηπείρου – άλλοτε με ειρηνικό (π.χ. οικονομική εξαθλίωση) και άλλοτε με βίαιο τρόπο (π.χ. τρομοκρατικές ενέργειες).
Ανεξαρτήτως αν αυτοί οι νέοι ηγέτες είναι αυθεντικοί ή εκφυλισμένοι από τη δική τους φιλοδοξία, εκφράζουν ένα καθόλου ευκαταφρόνητο ποσοστό των λαών τους και, ως τέτοιοι, δεν πρέπει να απαξιώνονται ή να διακωμωδούνται.
Ο Ίλον Μασκ, αλλά και ο Ντόναλντ Τραμπ, ο πρώτος ως πολίτης του κόσμου και ο δεύτερος ως ηγέτης μιας αυτοκρατορίας που στερείται ενιαίας εθνικής ταυτότητας, δεν μπορούν εκ των πραγμάτων να θεωρηθούν προστάτες του έθνους ή έστω της πατρίδας τους. Είναι προστάτες αποκλειστικά και μόνο των επιχειρηματικών τους συμφερόντων.
Η ειδοποιός διαφορά των Τραμπ και Μασκ με τους “δογματικούς” ηγέτες της πατριωτικής δεξιάς της Ευρώπης είναι η εξής: οι πρώτοι εκλέγονται από λαό που δεν έχει κοινή καταγωγή, ιστορία, θρησκεία ή πολιτισμό. Οι δεύτεροι όμως στηρίζονται σε κοινωνίες περισσότερο ομοιογενείς, ιστορικά και πολιτισμικά.
Συμπερασματικά, είναι απολύτως λανθασμένη οποιαδήποτε απόπειρα σύνδεσης της πατριωτικής δεξιάς του Τραμπ (πολλώ δε μάλλον του οψιγενούς πολιτικού Μασκ) με τον παραδοσιακό, ακραιφνή πολιτικό χώρο της δεξιάς των ευρωπαϊκών κρατών.
Οι πρώτοι αποτελούν μια ευκαιριακή αντανάκλαση της στιγμής. Οι δεύτεροι, αντιθέτως, αποτελούν τη συνέχεια μιας ιστορικής πορείας που, ανάλογα με τις εποχές, αυξομειώνεται αλλά δεν εξαφανίζεται.
Σωκράτης Γ. Βασιλειάδης
Δικηγόρος στο Εφετείο Πειραιά
Επιστημονικός συνεργάτης στη Βουλή των Ελλήνων
30-04-2025
