του Εμμ. Ν. Κώνστα Οι συνολικές επιθέσεις έχουν ξεπεράσει τις 450 ενώ καθημερινά σε όλα τα σημεία της χώρας που παρουσιάζουν κάποιο ενδιαφέρον εμφανίζονται φρουρήσεις. Είναι εμφανές ότι ένας στρατός του οποίου η λειτουργία θεωρείται αυτονόητη, αριστεριστών, αντιεξουσιαστών, αναρχικών και άλλων του ευρύτερου μαχητικού τμήματος της άκρας αριστεράς, αναπτύσσει την δραστηριότητά του.
Τα αστυνομικά τμήματα δέχονται επιθέσεις, τα ΑΤΜ καταστρέφονται, δημόσιες υπηρεσίες γίνονται αντικείμενο επίθεσης, έλεγχοι όπου αναζητούνται αστυνομικοί, σπίτια διαφόρων παραγόντων, όλα αποτελούν εν δυνάμει στόχους. Τίθεται ευλόγως το ερώτημα όλοι αυτοί που συμμετέχουν στις επιθέσεις και μάλιστα σε καιρό πανδημίας γιατί δεν συλλαμβάνονται; γιατί τυγχάνουν ασυλίας; γιατί θεωρείται η δράση τους κάτι σαν δικαίωμα; Η απάντηση είναι απλή και προκύπτει από τα γεγονότα. Το παρακράτος έχει λόγο στα μερίδια εξουσίας. Μπορεί κατά καιρούς να του αμφισβητούνται κάποια από κομμάτια του όπως οι καταλήψεις, αλλά του αναγνωρίζονται τα εθιμοτυπικά του δικαιώματα.
Το κράτος που αρνήθηκε να παρακολουθήσει μια συγκέντρωση διαμαρτυρίας ενάντια στην συμφωνία των Πρεσπών, που δεν ανέχτηκε καμία κινητοποίηση υπέρ πατρίδας, που συλλαμβάνει με ταχύτητα τους διαμαρτυρόμενους κατοίκους των νησιών του ανατολικού Αιγαίου και προπηλακίζει κάθε διαμαρτυρόμενο χωρίς αναστολή, ανέχεται την εξουσία των παράνομων οργανώσεων που διαπράττουν σωρεία εγκληματικών ενεργειών.
Πόσοι έχουν συλληφθεί για τις βομβιστικές ενέργειες , τους εμπρησμούς, τις βιαιοπραγίες, τις καταλήψεις, την υπόθαλψη εγκληματιών και παρανόμων μεταναστών; και από αυτούς πόσοι έχουν παραπεμφθεί; κι’ ακόμα πόσοι έχουν καταδικαστεί και με τι ποινές;
Ένας στρατός που στο μέλλον θα είναι ευθυγραμμισμένος με το άλλο κραταιό στρατό που είναι οι λαθρομετανάστες, έτοιμος να προσβάλει στόχους αρκεί να κρίνει ότι υπάρχει λόγος ή έρεισμα.
Η αστική δημοκρατία των σκανδάλων, της διαπλοκής, της εξάρτησης, της υποταγής, της κίβδηλης αντιπροσωπευτικότητας, για να επιβιώσει έχει ανάγκη αυτούς τους στρατούς που αρχικά κρίνονται εχθρικοί αλλά στο βάθος είναι πυλώνες μιας ιδιότυπης κρατικής οντότητας όπως είναι η σημερινή Ελλάδα. Το κράτος δικαίου που συνήθως εξαντλείται σε νομικισμούς είναι ανύπαρκτο, αφού δεν πληροί καμία προϋπόθεση ισοπολιτείας, ισηγορίας, ισονομίας.
Η έξαρση των ενεργειών σχετικά με την υπόθεση Κουφοντίνα , ανέδειξε για μια ακόμα φορά αυτό ακριβώς ότι μερίδιο εξουσίας στο μεταπολιτευτικό κρατικό μόρφωμα έχουν και αυτοί, απαραιτήτως. Η σύγκρουσή αφορά στα όρια.
