Ελάχιστα μέτρα μακριά από την πολύβουη Ιστικλάλ, βρίσκεται ένα ελληνικό καφέ με την δική του ιστορία.
Το ραντεβού μας είχε κανονιστεί για τις δέκα το βράδυ. Η αλήθεια είναι ότι με τον Αποστόλη είχαμε μιλήσει μια-δύο φορές πριν το ταξίδι και είχαμε ήρθαμε σε επαφή μέσω ενός κοινού γνωστού. Στην Κωνσταντινούπολη ισχύει ότι αν δεν σου πει κάποιος τα νέα στέκια, δύσκολα θα τα μάθεις μόνος. Εδώ, τα πράγματα αλλάζουν διαρκώς και δεν είναι πάντα εύκολο να συμβαδίζεις με τις εξελίξεις.
Λίγες ώρες πριν την συνάντηση μας, ο Αποστόλης μου είχε στείλε ακριβείς οδηγίες για να βρω το καφέ του μέσα στα στενά του Πέρα. Πριν ξεκινήσω και βλέποντας τις κουκίδες στο Google Maps, προσπάθησα να απομνημονεύσω κάθε σπιθαμή της διαδρομής, ώστε να μην χαθώ και ψάχνω άδοξα μέσα στα δαιδαλώδη σοκάκια του Πέρα.
Μετά από λίγα λεπτά βόλτας στην φωτισμένη Ιστικλάλ, βρήκα το μαγαζί του Αποστόλη σε ένα μικρό στενό απέναντι και αριστερά από το Mısır Apartmanı. Παρά το τσουχτερό υγρό κρύο της βραδινής Πόλης, κάτσαμε έξω και ξεκινήσαμε αμέσως να συζητάμε παρέα με δύο κούπες καυτό τσάι.
«Πότε πήρες την απόφαση να ανοίξεις ένα καφέ στην Πόλη;» ήταν η πρώτη ερώτηση μου στον Αποστόλη. «Ανοίξαμε το καφέ στην Πόλη, στο δρόμο της Ιστικλάλ, δίπλα από το Ναό της Παναγίας τον Δεκέμβριο του 2021, σε συνεργασία με τους καλούς μου φίλους, τους κυρίους Gultekin Uçkun και Batuhan Bayir. Μια πολύ όμορφη συνεργασία που στην πορεία της έως και σήμερα ανοίξαμε και το δεύτερο κατάστημα στην περιοχή Akaretler – Nişantaşı. Επιτέλους, πίνουμε όλοι μας καλό καφέ!», μου λέει χαμογελώντας.
Αμέσως, αναρωτιέμαι αν έχει κάποια σχέση με την Πόλη και τον ρωτάω εάν κατάγεται από εδώ. Μου απαντάει αμέσως: «Όχι, ήρθα πρώτη φορά στην Πόλη τέλος του 2012».
Ρωτάω τότε εγώ: «Και με τους Έλληνες της Πόλης, τι σχέση έχεις;» και ο Αποστόλης μου απαντάει: «Όμορφες οι σχέσεις που εχω αποκτήσει με τους Έλληνες της Πόλης στην πάροδο του χρόνου. Με έχουν αγκαλιάσει απο την πρώτη στιγμή. Είναι στιγμές που στο καφέ ακούγονται μόνο τα ελληνικά και τα τραπέζια είναι γεμάτα με freddo espresso και freddo cappuccino», μου λέει γελώντας, ενώ εγώ προσπαθώ να φανταστώ την εικόνα.
Δείτε αυτή τη δημοσίευση στο Instagram.
Διακόπτοντας για λίγο την συζήτησή μας, κοιτάζω τον χώρο του καφέ. Το μικρό καφέ στο στενό με θέα την πολύβουη Ιστικλάλ μου ξυπνάει μία αύρα και χωρίς να χάσω ευκαιρία τον ρωτώ: «Ο χώρος του καφέ έχει την δική του ιστορία άραγε;». Μου απαντάει χαμογελώντας:
«Μα, και βέβαια! Πριν από εμάς, τον χώρο τον είχε ο κύριος Στέφανος, Έλληνας της Πόλης και το μαγαζί, επίσης, δούλευε ως καφέ. Από τον κύριο Στέφανο πέρασε σε εμάς και, έπειτα, το ανακαινίσαμε δίνοντάς του την ευρωπαϊκή μορφή, κουλτούρα και καφέ!».
Όση ώρα μιλούσαμε, σκεφτόμουν πως να είναι οι σχέσεις με τους Τούρκους πελάτες του μαγαζιού και τον ρωτάω με την σειρά μου: «Οι Τούρκοι πελάτες τι λένε για το μαγαζί σου;», και μου απαντάει: «Οι Τούρκοι, επίσης, με έχουν αγκαλιάσει. Είμαι δέκα χρόνια εδώ, και ποτέ μου δεν αισθάνθηκα ξένος. Υπέροχοι άνθρωποι! Ζεστοί και καλόκαρδοι! Στην πάροδο του χρόνου, έχω πολλούς και αγαπητούς φίλους. Μα ούτως ή άλλως, έχουμε σχεδόν τον ίδιο τρόπο ζωής και κουλτούρας!».
«Δεν αντιμετώπισες δυσκολίες, όμως, στην όλη πορεία σου εδώ;» ρωτάω εγώ πίνοντας μία γουλιά ζεστό τσάι. «Η μόνη δυσκολία που είχα ήταν, όταν πρωτοήρθα και δεν ήξερα την γλώσσα. Διάβασα πολύ. Και γρήγορα!», μου λέει γελώντας. «Όλα τα υπόλοιπα ήταν απλά. Δεν είχα κάποια άλλη δυσκολία. Όπως είπα και πριν , ο τρόπος ζωής και κουλτούρας είναι σχεδόν ίδιος».
Λίγο πριν τελειώσουμε την κουβέντα μας, τον ρωτάω αν θα έφευγε από την Κωνσταντινούπολη και μου απαντάει: «Βασικά δεν το σκέφτηκα ποτέ μου αυτό μέχρι σήμερα. Είμαι καλά. Είμαι ευτυχισμένος».
Η ώρα, όμως, περνάει και τα μαγαζιά στο Πέρα αρχίζουν το ένα μετά το άλλο να κλείνουν. Τότε, καταλαβαίνω ότι η συζήτησή μας σιγά σιγά φθάνει στο τέλος της και του κάνω μία τελευταία ερώτηση. «Πώς βλέπετε το μέλλον γενικά;». «Το μέλλον… Πάντα θα πίνουμε καφέ, γιατί τον χρειαζόμαστε, γιατί είναι τρόπος ζωής, ψυχαγωγίας, επικοινωνίας στην καθημερινότητα μας».
