Του Γιώργου Βεργιάννη
Ενώ τα κρούσματα απογειώνονται και η προχειρότητα καλά κρατεί, απαιτούν την «ατομική ευθύνη» την ώρα που οι πολιτικές ευθύνες, μάλλον, σπουδάζουν έξω…
Για περισσότερο από έναν μήνα παρακολουθούσαν οι «φωστήρες» της κυβέρνησης αδρανώς τον «συνωστισμό» στα καταπατημένα δρομολόγια των ΜΜΜ, χωρίς να κάνουν απολύτως τίποτα, ενώ παράλληλα, ξεκινούσαν και οι άδειες των εργαζομένων σε αυτά.
Οι φοβεροί και τρομεροί «προνοητικοί» και ιδιαιτέρως προβεβλημένοι από τα προ ημερών χρυσοπληρωμένα ΜΜΕ, δεν κατάφεραν να σκεφτούν το παραμικρό προκειμένου να διατηρήσουν τόσο την ροή των δρομολογίων, όσο και τα όρια των επιβατών που οι ίδιοι είχαν καθορίσει…
Αρκούσε μια πρόσληψη 2-3 μηνών έστω, για 300 εργαζομένους…!
Αλλά, έπρεπε τελικά πρώτα να «χαθεί η μπάλα» και εν συνεχεία να σπεύσουν με εξαγγελίες προσλήψεων και αποκατάσταση των δρομολογίων. Όπως έκαναν μόλις την Παρασκευή 7 Αυγούστου…
Για τέτοια ταχεία αντίδραση και τέτοια πρόνοια μιλάμε.
Αλλά μάλλον η κατάσταση που επικρατεί στα λεωφορεία και στα τρόλεϊ, φωτογραφίζει μια ακόμα χαρακτηριστική αποτυχία των περιβόητων «επιτυχημένων».
Η γνωστή τεχνοκρατική κουστωδία των «επιτυχημένων» που κατά τα άλλα μάχεται και τον ρατσισμό, είχε κι άλλη μια αριστοτεχνική προσέγγιση… Επέβαλε lockdown στον Πόρο.
Ναι, σωστά το έγραψα. Όχι στη Μύκονο, στον Πόρο!
Και γιατί στον Πόρο ρωτούν κάποιοι;
Ε, γιατί δεν είναι Μύκονος ο Πόρος τους απαντώ.
Ακριβώς γι αυτό!
Καθόλου ρατσιστικό από μέρους τους…
Αλλά τελικά δεν μπορώ να περιοριστώ αναφερόμενος μόνον σε τέτοια γεγονότα όπως αυτά που συμβαίνουν στα ΜΜΜ, στον Πόρο και διάφορα άλλα που για κάποιους ενδεχομένως να είναι ασήμαντα, γιατί το ζήτημα είναι ευρύτερο και σαφώς βαθύτερο.
Προφανώς η κατάσταση δεν είναι καθόλου ευχάριστη και μάλιστα δείχνει ιδιαίτερα προβληματική πλέον, αφού σήμερα έχουμε τον μεγαλύτερο αριθμό διαπιστωμένων κρουσμάτων από τις ημέρες του Lockdown. Κατά κάποιο τρόπο, περάσαμε και το λεγόμενο ψυχολογικό όριο αφού ανακοινώθηκαν σήμερα Κυριακή 9 Αυγούστου 203 κρούσματα από τον Εθνικό Οργανισμό Δημόσιας Υγείας (ΕΟΔΥ).
Όμως είτε κάποιος πιστεύει ότι η πληροφόρηση γύρω από την πορεία του Covid 19 είναι ακριβής, είτε όχι, είτε πιστεύει ότι εξ αιτίας αυτού του φαινομένου λαμβάνονται μέτρα περεταίρω χειραγώγησης των ανθρώπων, είτε ότι τα πάντα κυλούν με βάση τη Δημόσια Υγεία και μόνο, θα πρέπει να λειτουργούμε ως συντεταγμένη Κοινωνία. Κι αυτό σημαίνει ότι προς όφελος της Κοινωνίας, θα πρέπει να αναλαμβάνονται όλων των ειδών οι ευθύνες. Η ατομική ευθύνη, η συλλογική αλλά και η Πολιτική ευθύνη.
Όταν επιχειρούμε όμως να αναφερθούμε στις πολιτικές ευθύνες, αγριεύουν τα βλέμματα και μας «ακτινογραφούν» περιέργως… Αλλά δεν μπορούμε και να το βουλώσουμε για να μην κόψει η σούπα.
-Πότε και ποιοι θα αναλάβουν την πολιτική ευθύνη για το άνοιγμα των συνόρων, που απ’ ότι όλα δείχνουν, εγκαινίασε αυτόν τον δεύτερο κύκλο των κρουσμάτων που άρχισε να πλημυρίζει τη χώρα με αυξανόμενα περιστατικά, αποτελώντας ίσως τον κυριότερο λόγω της όποιας επιδείνωσης της επιδημίας;
-Πότε και ποιοι θα αναλάβουν την πολιτική ευθύνη που η οικονομία της χώρας μας δεν παράγει ούτε οδοντογλυφίδες, ούτε καλτσοδέτες, ούτε μαντήλι να κουνήσουμε… και στηρίζεται σχεδόν αποκλειστικά στον Τουρισμό που λόγω της πανδημίας του covid 19, του δραματικού μεταναστευτικού και των ελληνοτουρκικών κρίσεων γίνεται τόσο επισφαλής;
-Πότε και ποιοι θα αναλάβουν την πολιτική ευθύνη για κείνον τον «μεγάλο περίπατο» στο κέντρο της Αθήνας με τα μπογιατισμένα οδοστρώματα, τις ζαρντινιέρες απείρου κάλους και το κυκλοφοριακό μπάχαλο που έκανε τα ΜΜΜ εστίες υπερμετάδοσης; Τουλάχιστον, σύμφωνα με τα λεγόμενά τους και τα εν συνεχεία εξαγγελλόμενα μέτρα.
-Πότε και ποιοι τελικά θα αναλάβουν την πολιτική ευθύνη για το στραγγάλισμα των επιχειρήσεων από την έλλειψη ρευστότητας κυρίως αυτήν την περίοδο, που οδηγεί σε κλείσιμο την μία μετά την άλλη;
Εάν και εφ όσον βρεθούν κάποιοι που θα αναλάβουν τις πολιτικές τους ευθύνες, τότε, να μας πουν κι εμάς να αναλάβουμε τις ατομικές μας…
Άντε γιατί το παραξηλώσαμε…
