Η καλλιέργεια της ελιάς αποτελεί μια καλλιέργεια που πραγματικά σε βάζει σε έναν μαγικό κόσμο… Είναι, δε, ένας τομέας, που ακόμα και στα χρόνια μιας γενικευμένης ακαρπίας μπορεί να σου δώσει εναλλακτικές λύσεις… Για παράδειγμα, στην Ισπανία αλλά και την Ιταλία, όπου τα τελευταία χρόνια επικρατεί μία πολύ άσχημη κατάσταση, με τις καταστροφές στην ελαιοκομία, αναπτύσσεται πλέον και τουρισμός… του ελαιολάδου!
Χθες έγινε γνωστό το παράδειγμα της Marias Angela Macchia, που έχει μια αγροικία του 19ου αιώνα και περίπου 900 ελαιόδεντρα, κάποια εκ των οποίων 200 ετών, έξω από το χωριό Peccioli της Τοσκάνης. Φέτος, η παραγωγή της προβλέπεται μειωμένη κατά τρίτα τέταρτα, καθώς οι ακραίες βροχές που έπληξαν την Ιταλία έριξαν πολλά από τα άνθη στα ελαιόδεντρά της, πριν προλάβουν να μετατραπούν σε καρπούς. Για να αντισταθμίσει τη ζημιά, η Macchia φιλοξενεί ομάδες τουριστών.
Βοηθούν στο μάζεμα των ελιών
Οι τουρίστες μένουν στη φάρμα της Ιταλίδας και βοηθούν στο μάζεμα των ελιών. Στον ελεύθερο χρόνο τους εξερευνούν την περιοχή και στο τέλος παίρνουν πίσω στην πατρίδα τους ένα μπουκάλι μισού λίτρου από το ελαιόλαδο που βοήθησαν να παραχθεί.
Σύμφωνα με το Bloomberg, ο τουρισμός του ελαιολάδου αποτελεί μια αυξανόμενη τάση σε όλη τη Μεσόγειο. Οι ταξιδιώτες παίρνουν μία γεύση από τη δουλειά που απαιτείται για να παραχθούν τα καλύτερα έξτρα παρθένα ελαιόλαδα του κόσμου, ενώ δίνουν μια εναλλακτική πηγή εσόδων στους αγρότες, που βλέπουν τα κέρδη τους να υποφέρουν, λόγω της αύξησης του κόστους παραγωγής και των επιπτώσεων των ακραίων καιρικών φαινομένων.
Τόσα χρόνια γιατί δε μιλούσαν;
Όσο για τις τιμές του ελαιολάδου, που φέτος φαντάζουν ως υψηλές όχι γιατί το λάδι είναι ακριβό, αλλά γιατί η αγοραστική δύναμη των καταναλωτών έχει πέσει στα τάρτατα, πραγματικά υπάρχει ένα εύλογο ερώτημα… Όλα αυτά τα χρόνια, κατά τα οποία οι παραγωγοί του ελαιολάδου δεν πληρώνονταν για τον κόπο τους, αλλά βρίσκονταν στα λιόφυτα και πάλευαν μέσα σε αντίξοες συνθήκες προκειμένου να μπορέσουν να μαζέψουν τη σοδειά τους, όλοι όσοι σήμερα έχουν κάνει “σημαία τους” το πόσο ακριβό είναι το ελαιόλαδο και πόσο μεγάλη είναι η ανάγκη μείωσης της τιμής του, τα προηγούμενα χρόνια γιατί δε μιλούσαν; Γιατί δε σχολίαζαν τον αγώνα του ελαιοπαραγωγικού κόσμου, αλλά και τη λεγόμενη “ψαλίδα” των τιμών παραγωγού και καταναλωτή;
Σήμερα, λοιπόν, βλέπουμε έναν υπέρμετρο ζήλο ως προς την ανάδειξη της ακρίβειας του ελαιολάδου, κάτι που δεν μπορούμε να το αφήσουμε απαρατήρητο… Που δεν μπορούμε να μην το σχολιάσουμε… Που δεν είναι σωστό να γίνεται…
