Η συνειδητοποίηση του προσώπου: Η απάντηση στη μαζοποίηση
Στην σημερινή κοινωνία ο άνθρωπος είναι πολίτης. Είναι εργαζόμενος. Είναι
γονιός. Είναι φίλος, συγγενής και άλλα πολλά τα οποία ναι μεν είναι
σημαντικά αλλά έχουν δευτερεύουσα σημασία. Ο άνθρωπος πρώτα από όλα
είναι η ουσία του. Δεν αναφέρομαι σε κάποια μεταφυσική ουσία, δεν είμαι
ιερέας. Αναφέρομαι στην ουσία του προσώπου του. Στο Εγώ του. Αλλά τι
εννοούμε με αυτό το Εγώ;
Οι πρώτοι φιλόσοφοι που μίλησαν για αυτό το Εγώ ήταν ο Μαξ Στίρνερ και ο
Φρειδερίκος Νίτσε. Τοποθέτησαν το πρόσωπο πάνω από τις κοινωνικές
ταμπέλες οι οποίες του φοριούνται με το ζόρι από την γέννηση του κιόλας.
Και οι δυο θεώρησαν πως αυτές οι ταμπέλες ή καλύτερα αυτές οι κοινωνικές
συμβάσεις περιορίζουν τον άνθρωπο σε συγκεκριμένους ρόλους που του
αποδίδονται από τρίτους. Πολλοί θεώρησαν αυτές τις ιδέες μηδενιστικές.
Κάθε άλλο. Απλώς γκρεμίζουν τις μέχρι τώρα αξίες και τοποθετούν στη θέση
τους καινούριες. Επομένως δεν πρόκειται περί μηδενισμού αλλά, όπως τον
ονόμασε ο μεγάλος νιτσεϊκός Ρένος Αποστολίδης, περί Εγωτικής αναρχίας. Τι
είναι όμως, με απλά λόγια, η Εγωτική αναρχία;
Είναι η συνειδητοποίηση του προσώπου μέσα στην κοινωνία. Όχι του πολίτη,
όχι του ατόμου αλλά του προσώπου. Δηλαδή η κατανόηση των
ιδιαιτεροτήτων του κάθε ενός ξεχωριστά. Η αντιμετώπιση του καθενός ως
κάτι διαφορετικό και όχι ως ένα ακόμα νούμερο. Προς αποφυγή παρεξηγήσεων: διαφορετικό δε σημαίνει και ξεχωριστό!
Όντας πρόσωπο και όχι άτομο δεν αναγνωρίζεις τους νόμους, τους κανόνες
και τις αξίες της κοινωνίας που έρχονται σε αντίθεση με την συνείδηση σου.
Είσαι καθαρά αντικοινωνιστής όταν η κοινωνία παίρνει το πρόσωπο της
μαζοποίησης. Όταν η κοινωνία δε λογαριάζει την προσωπικότητα σου και την πολτοποιεί στο βωμό του κοινού καλού, το οποίο τις περισσότερες φορές δεν είναι ούτε κοινό αλλά ούτε και καλό. Είναι απλά το συμφέρον των από πάνω.
Του κατεστημένου. Του κατεστημένου που δημιούργησε αυτές τις κοινωνίες-στρατόπεδα. Μας έπεισαν οι πολιτικοί ότι έχουμε ανάγκη την κοινωνία γιατίαυτοί έχουν ανάγκη από ψηφοφόρους. Μας έπεισαν οι θρησκευτικοί ηγέτεςότι έχουμε ανάγκη την κοινωνία γιατί αυτοί έχουν ανάγκη το ποίμνιο. Πρέπεινα καταλάβουμε όμως πως δεν γίνεται να υπάρξει σωτηρία μέσα από μαζοποιήσεις. Η κοινωνική, ομαδική, μαζική ελευθερία, πείτε την όπως θέλετε, δε μπορεί να υπάρξει. Η ιστορία το έχει αποδείξει πάμπολλες φορές.
Μόνο η προσωπική ελευθερία είναι δυνατή και αυτή πρέπει να επιδιώξουμε
αν θέλουμε να είμαστε άνθρωποι και όχι απλώς αριθμοί στα τεφτέρια τους
χωρίς καμιά σημασία.
