Της Ειρήνης Καρύδη
Είναι ηλίου φαεινότερο ότι τα κύματα του κορωνοϊού έφεραν στην επιφάνεια την ανικανότητα που υπάρχει στην χώρα μας στην παιδεία, στην υγεία και στην οικονομία. Και αυτό γιατί άτυπα καταλήξαμε να ανήκουμε σε υπερπλούσιους του Forbes ή σε τύπου-σελέμπριτις που διαφημίζονται ως ινφλουένσερ.
Ανήκουμε σε αυτούς που ελέγχουν το μεγαλύτερο μέρος του παγκόσμιου πλούτου και διοικούν τεράστιες διεθνείς επιχειρήσεις, σε αυτούς που είναι πρόεδροι και διευθύνοντες σύμβουλοι πολυεθνικών, αυτών που είναι μάνατζερ ιδιωτικών ή κρατικών επιχειρήσεων…
Οι τύχες μας παραδόθηκαν στα χέρια στρατηγών ή wannabe-γκουρού επενδύσεων. Ανθρώπων με ταλέντα, δεξιότητες και μια ατέλειωτη σειρά από λαμπερούς τίτλους σπουδών που εμείς οι υπόλοιποι υποτελείς «αποτυχημένοι», τους εμπιστευόμαστε την ηγεσία, το μάνατζμεντ της ανθρωπότητας, της παγκόσμιας οικονομίας και της διαχείρισης του πλανήτη.
Τους εμπιστευτήκαμε την ίδια μας την ζωή.
Φτάσαμε λοιπόν, να ζούμε κάτω από μία εγχώρια κηδεμονία «αριστείας», και κατ’ επέκταση την παγκόσμια τυραννία της wannabe-επιτυχίας. Με τους πρωθυπουργούς, τους υπουργούς, τους γενικούς γραμματείς και τους ηγέτες κομμάτων, να είναι μέλη μιας άτυπης κάστας των «Διεθνώς επιτυχημένων».
Όλοι αυτοί αποφάσισαν να υποβάλλουν παγκόσμια lockdown, να κλείσουν εμπορικά κέντρα, εκκλησίες, χώρους εστίασης, και να τα ξανανοίγουν εναλλάξ χωρίς να έχουν ίχνος διορατικότητας και σωστής επιστημονικής κατάρτισης.
Έτσι, στο τέλος όταν απλώσαμε την τράπουλα στο τραπέζι και αρχίσαμε να την μοιράζουμε αποκαλύφθηκε ότι οι «Διεθνώς επιτυχημένοι» είναι υπεύθυνοι για την συλλογική αποτυχία της παγκόσμιας διακυβέρνησης εδώ και πολλές δεκαετίες. Αποκαλύφθηκε μία συστημική αποτυχία που οδήγησε τη διεθνή οικονομία σε μια νέα δίνη υπερχρέωσης και περιβαλλοντικών κρίσεων. Καταλήξαμε λοιπόν, η «επιτυχία» να έχει αποτύχει παταγωδώς.
Γιατί, πείτε μου πώς θα διαχειριστεί την ακρίβεια και τον πληθωρισμό ένας άνθρωπος που δεν έχει μείνει ποτέ με άδεια τσέπη;
Πείτε μου πώς θα καταλάβει κάποιος ότι ανεβαίνουν οι τιμές, χωρίς να έχει πάει ποτέ στο σούπερ μάρκετ και να έχει αναγκαστεί να αφήσει πράγματα στην άκρη την ώρα του ταμείου, επειδή δεν έχει χρήματα να τα πληρώσει;
Πείτε μου πώς θα διαχειριστεί κάποιος το ασφαλιστικό σύστημα, αν δεν του έχουν φάει ένσημα και δεν έχει δουλέψει ποτέ στην ζωή του σε πραγματική δουλειά;
Πείτε μου πώς θα σχεδιάσει μέτρα κατά της ανεργίας κάποιος που δεν έχει απολυθεί ποτέ, αφού δεν έχει δουλέψει ποτέ του;
Πείτε μου πώς θα επιλέξει εξεταστικό σύστημα εκπαίδευσης κάποιος που δεν έχει περάσει από ανάλογο σύστημα και δεν γνωρίζει πως είναι το εκπαιδευτικό σύστημα στα δημόσια σχολεία και πανεπιστήμια;
Πείτε μου σε γενικές γραμμές πώς θα κάνει σωστές επιλογές κάποιος που σε όλη του ζωή τα βρίσκει έτοιμα και δεν έχει αποτύχει ποτέ του;
Επομένως για όλα τα παραπάνω, αφού είδαμε ότι η «επιτυχία» απέτυχε, είναι καιρός να δώσουμε στην «αποτυχία» την ευκαιρία να δείξει τι μπορεί να ΠΕΤΥΧΕΙ και να απογυμνωθούν όλα τα βιογραφικά από σπουδές, ταλέντα και δεξιότητες για να πλημμυρίσουν από αφηγήσεις αποτυχίας.
Γιατί αυτός που έχει απορριφθεί στην αναζήτηση του για δουλειά…
Αυτός που έχει υποστεί απολύσεις και «οικειοθελείς αποχωρήσεις»…
Αυτός που ξέρει τι σημαίνουν οι άθλιες αμοιβές, οι κακής ποιότητας θέσεις και οι οδυνηρές περιπλανήσεις σε δουλειές του ποδαριού…
Αυτός που έχει υποστεί κακοποιήσεις και εργασιακό μπούλινγκ μέχρι την παραίτηση του…
Αυτός που έχει μονίμως άδειους τραπεζικούς λογαριασμούς από τα χρέη που σε τράπεζες και εφορία…
Αυτός που έχει μείνει χωρίς ρεύμα και φαγητό…αυτός που έχει παραλύσει όταν όλα πάνε σκατά.
Ακριβώς αυτός είναι που πρέπει να έχει το προβάδισμα, γιατί τα τραύματα τον έχουν ωριμάσει και για αυτό πρέπει να υπερισχύει σε εταιρείες ανθρώπινου δυναμικού και σε κόμματα εξουσίας.
Οι τύχες μας θα έπρεπε να είναι στα χέρια αυτών που «απέτυχαν» αλλά νίκησαν αντί των «επιτυχημένων».
