Της Ειρήνης Καρύδη
Τα γεγονότα που εκτυλίσσονται τους τελευταίους μήνες στην Ουκρανία έχουν οδηγήσει σε μία κρίση, από τις σοβαρότερες που έχουν εκδηλωθεί σε ευρωπαϊκό έδαφος από την περίοδο του Ψυχρού Πολέμου.
Άλλωστε, στο ουκρανικό ζήτημα συμπυκνώνονται μια σειρά από σημαντικές συγκρούσεις και αντιθέσεις και κυρίως το ενδεχόμενο ότι αυτά τα γεγονότα κάποια στιγμή θα διχάσουν πολιτικά και θα απειλήσουν γεωγραφικά και τη χώρα μας.
ΙΣΤΟΡΙΚΗ ΑΝΑΔΡΟΜΗ
Είναι γνωστό ότι οι «νεοναζί» μαχητές εισέβαλαν με ορμή στη νέα πολιτική ζωή της Ουκρανίας. Ειδικά η «προστασία του ρωσικού πληθυσμού από τους τραμπούκους φασίστες», αποτέλεσε για τις ρωσικές αρχές την κύρια δικαιολογία για την «Επιχείρηση Κριμαία», το 2018. ( Εκεί όπου χιλιάδες Τάταροι της Κριμαίας (υπολογίζεται γύρω στις 20.000) παραδόθηκαν στον Χίτλερ και πολέμησαν στο πλευρό των ναζί. Οι Τάταροι ταυτίστηκαν λοιπόν με την προδοσία.)
Και αν πρέπει να το συνδέσουμε με το παρόν, έχουμε ξαναπεί ότι στην Ουκρανία κάνουν κουμάντο οι νεοναζί με την στήριξη της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Βυθίζοντας στον φόβο τον ντόπιο πληθυσμό (της ανατολικής Ουκρανίας) από τις αλλεπάλληλες δολοφονίες και τους βιασμούς, χωρίζοντας το κράτος σε δύο Ουκρανίες: Των δυτικών και των περιστρεφόμενων ιδεολογικά γύρω από αυτές κεντρικών περιφερειών της Ουκρανίας από τη μια πλευρά, και της νοτιοανατολικής περιοχής από την άλλη.
Οι μεταμορφώσεις της Ουκρανίας στο διάβα των χρόνων!
Ο ουκρανικός εθνικισμός διαμορφώθηκε σαν ιδεολογία στο πρώτο τρίτο του εικοστού αιώνα και έχει την ίδια φύση με το γερμανικό ναζισμό και μια σειρά από άλλες ακροδεξιές ιδεολογίες της εποχής. Μάλιστα, απ’ την αρχή ήταν σχεδιασμένος σαν μια ακραία ιδεολογία και ο ριζοσπαστισμός του τονίζεται από την απαίτηση για άρνηση της παραδοσιακής εθνικής και θρησκευτικής ταυτότητας. Δηλαδή, από την εμφάνιση του, ο ουκρανικός εθνικισμός υπήρξε ένας εθνικισμός που βασίστηκε την επικύρωση της ανάγκης διεξαγωγής μιας εθνοκτονίας του γηγενούς πληθυσμού της ανατολικής Ουκρανίας (επαρχία Ντονμπάς) σε μεγάλη κλίμακα.
Κατά τη διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, στη Δυτική Ουκρανία δρούσε ο «Ουκρανικός Επαναστατικός Στρατός» (ΟΕΣ – UPA), με επικεφαλής τον Στεπάν Μπαντέρα (Stepan Bandera) και το πρωτοπαλίκαρό του, Ρομάν Σουχέβιτς. Η εντονότερη πολεμική δραστηριότητα των «Μπαντέροβτσι» (οπαδοί του Μπαντέρα) ήταν στο διάστημα 1944-1945 και στα πρώτα μεταπολεμικά χρόνια, όταν στις συνθήκες του πρώιμου Ψυχρού Πολέμου, συνδέθηκαν μαζί τους οι βρετανικές και αμερικανικές μυστικές υπηρεσίες. Και πάντα προχωρούσαν με τη βασική αρχή, ότι ο κύριος εχθρός είναι η ΕΣΣΔ.
Μάλιστα, τον Απρίλιο του 2014, βγήκαν στην επιφάνεια περισσότερες πληροφορίες σχετικά με τη δραστηριότητα των «Μπαντέροβτσι» του UPA, από αποχαρακτηρισμένα έγγραφα που έδωσε στη δημοσιότητα το ρωσικό υπουργείο Άμυνας. Με τα ντοκουμέντα να ρίχνουν νέο στις αμέτρητες σφαγές Εβραίων από τους «μαχητές» του Μπαντέρα, εξόντωσαν επίσης Πολωνούς και ανθρώπους πολλών άλλων εθνικοτήτων, συμπεριλαμβανομένων και Ρώσων.
Οι πολωνοί ιστορικοί μιλάνε για περίπου 150 χιλιάδες πολίτες πολωνικής υπηκοότητας που σκοτώθηκαν κατά τη διάρκεια της λεγόμενης «σφαγής του Βολίν», της μαζικής εξόντωσης Πολωνών από τους ουκρανούς εθνικιστές στη διάρκεια των ετών 1943-1944. Επιπλέον, ο τρόμος των «Μπαντέροβτσι» μεταφέρθηκε και στους ντόπιους Ουκρανούς που διαφωνούσαν με την ιδεολογία του ουκρανικού εθνικισμού.
Όλα, δηλαδή, προχωρούσαν σύμφωνα με την ενιαία εθνικιστική τάση.
Στην πραγματικότητα, οι ουκρανοί εθνικιστές έχουν την απόλυτη εξουσία στην πολιτική, στα ΜΜΕ και σε κάθε κυβερνητικό σύστημα. Ιδίως, μετά την δημιουργία του “Δεξιού Τομέα” και τον Μουζίκο (βλ. Πρωτοπαλίκαρο του Γιανουκόβιτς) να ηγείται της οργάνωσης στη δυτική Ουκρανία.
Η οργάνωση αυτή αποτελεί το αμάλγαμα πολλών άλλων, μικρότερων οργανώσεων, όπως η «Τρίαινα», η «Λευκή Σφύρα», η «Ουκρανική Εθνική Συνέλευση», η «Εθνική Ουκρανική Αυτοάμυνα» και η οργάνωση «Ουκρανοί Πατριώτες». Το βασικό κοινό σημείο των οργανώσεων αυτών είναι το μίσος τους για κάθε τι ρωσικό ή εβραϊκό.
Επίσης, οι ουκρανοί εθνικιστές θεωρούν απαραίτητη την οικοδόμηση του έθνους με «σιδηρά πυγμή», όλα αυτά έχουν σαν αποτέλεσμα τη δημιουργία μιας αρκετά θλιβερής κατάστασης στην Ουκρανία η οποία κορυφώνεται με τα γεγονότα του 2014 και την επανάσταση του Meiden. Την περίοδο εκείνη, τον Νοέμβρη του 2014 συγκροτούν την παραστρατιωτική οργάνωση το “Τάγμα Αζόφ”.
Μάλιστα, σύμφωνα με το περιοδικό “Nation” , (εκδ.2015), το Κογκρέσο αποφάσισε να δώσει στρατιωτική βοήθεια και να ενισχύσει την Ουκρανία χωρίς να εξαιρέσει τους εθνικιστές. Ενώ, έναν χρόνο πριν με δημοσίευση του το περιοδικό “EuroMeiden Press”, επιβεβαίωνε ότι οι Αζόφ από τον Μάιο μάχονταν στο Ντονμπάς (ανατολική Ουκρανία) εναντίον των κατοίκων (μία περιοχή που έχει πολλούς κατοίκους ρωσικής καταγωγής).
Τέλος, θα πρέπει να αναφέρουμε ότι ο Τάγμα Αζόφ απέκτησε πολιτικό βραχίονα, το “National Corps” (Εθνικό Σώμα) και την “Εθνική Πολιτοφυλακή”1, παρότι συντάχθηκε έκθεση στην Ύπατή Αρμοστεία του ΟΗΕ για τα ανθρώπινα δικαιώματα στην Ουκρανία. (Μάιος 2016) για:
- Εγκλήματα κατά του φύλου: μέλη του Αζόφ διέπραξαν βιασμούς σε βάρος αμάχων.
- Παραβίαση του «ειρηνικώς συνέρχεσθε»: άνδρες του Αζόφ εμπόδιζαν δια της βίας τις συγκεντρώσεις και διαδηλώσεις πολιτών. Και
- Περιορισμός Ελευθερίας γνώμης και Έκφρασης: επιθέσεις Αζόφ εναντίον δημοσιογράφων και ραδιοτηλεοπτικών σταθμών.
Επομένως, σύμφωνα με τα παραπάνω, επιστρέφοντας στο σήμερα κανείς δεν ξέρει την έκβαση του πολέμου και τις μετέπειτα συνέπειες , οφείλουμε όμως να ενημερώσουμε για το τι έχει συμβεί γύρω μας. Γιατί η γνώση για την ιστορία του παρελθόντος κάποια στιγμή γίνεται γνώση για το αύριο.
1 (Το Εθνικό Σώμα είναι πολιτικό κόμμα με ηγέτη τον πρώτο αρχηγό του Αζόφ, Μπιλέτσκι, ο οποίος υποστηρίζει την υπεροχή της «Αρίας φυλής» . Το “Εθνικό Σώμα” συνδέεται με διεθνείς ακροδεξιούς κύκλους, και στρατολόγησε μέχρι και Αμερικανούς ριζοσπάστες που είχαν διαπράξει πράξεις βίας στους δρόμους των ΗΠΑ.)
