Ο πολιτικός επιστήμονας, Ομότιμος καθηγητής και πρώην Πρύτανης του Παντείου Πανεπιστημίου, Γιώργος Κοντογιώργης στη διάλεξη του στο Ανοιχτό Πανεπιστήμιο Αλίμου, το βράδυ της Δευτέρας (13/5) έθεσε πολλαπλούς προβληματισμούς και συγκρίσεις ανάμεσα στη Δημοκρατία, την Ειρήνη και τον πόλεμο την εποχή του Θουκυδίδη και τη σημερινή πολιτική κατάσταση. Μίλησε για τους όρους «δικαίωμα» και «ελευθερία» τονίζοντας πως στις πραγματικά δημοκρατικές κοινωνίες το σύστημα διακυβέρνησης εξασφαλίζει τα δικαιώματα των πολιτών μέσα από την ελευθερία, κοινωνική και ατομική, που τους παρέχει.
Στην εποχή μας όμως… «Τί κάνει τις κοινωνίες να εκχωρούν τη διακυβέρνηση στους ολιγάρχες και στη συνέχεια να διαµαρτύρονται επειδή αυτοί τις αγνοούν και ιδιοποιούνται τον δηµόσιο σκοπό της πολιτικής; Η νεοτερική διανόηση, για να αποτρέψει την κοινωνία των πολιτών να αναδιατυπώσει το πρόταγµά της, την έχει εγκιβωτίσει στο δίληµµα της (δήθεν) «πολυπλοκότητας», σε συνδυασµό µε το επιχείρηµα ότι δεν είναι παραδεκτό να κυβερνά ο αδαής και απαίδευτος όχλος, επειδή η σκέψη του αγγίζει το επίπεδο των ταπεινών συναισθηµάτων και της ιδιοτέλειας, και, προφανώς, δεν έχει τη (διανοητική και πραγµατική) δυνατότητα να αποκτήσει την αναγκαία, ακριβή και εκ βάθρων γνώση για τα ζητήµατα της πολιτικής!
Εντούτοις, στη διερώτηση αυτή ο Αριστοτέλης θα αντιτείνει: «Ο καθένας εκ των πολλών µόνος του είναι κατώτερος από τους ειδικούς, αλλά όλοι µαζί είναι πολύ καλύτεροι ή, πάντως, όχι χειρότεροι από τους ειδικούς». Επιπλέον, η κοινωνία των πολιτών θα πολιτευθεί κατά το συµφέρον της, οι ολίγοι κατά το ίδιον αυτών συµφέρον. Για να κατανοήσουμε το «ελληνικό πρόβλημα», πρέπει να έχουμε επίγνωση του χαρακτήρα του ελληνικού πολιτικού συστήματος.
Το ελληνικό πολιτικό σύστημα εγκαλείται για τη βαθιά ριζωμένη ιδιοποίησή του και, συνάμα, για τον εκφαυλισμό του κρατικού μηχανισμού από το πολιτικό προσωπικό και τις δυνάμεις της διαμεσολάβησης και της διαπλοκής. Εγκαλείται επίσης για την εγκατάσταση μιας σχέσης μεταξύ κοινωνίας και πολιτικής που διέρχεται από την «απο-συλλογικοποίηση» του κοινωνικού ιστού και, συγκεκριμένα, από την προσωπική εξάρτηση του πολίτη από τον πολιτικό.»
