Είναι άκρως διασκεδαστικό και συγχρόνως θλιβερό, να ακούς το ερώτημα, πώς και γιατί η δημοκρατία επέτρεψε στους ναζιστές να επανέλθουν, πώς και γιατί η δημοκρατία δεν προστάτεψε τη λειτουργία και τη φύση της; Πώς και γιατί η δημοκρατία κινδυνεύει από την ακροδεξιά; Πώς και γιατί η δημοκρατία τελικά έχει αδιέξοδα; Πώς και γιατί η δημοκρατία δεν δικάζει ιδεολογίες αλλά εγκλήματα; Πώς και γιατί η δημοκρατία μπορεί να αφήνει χιτλερικούς και σταλινιστές να ψηφίζουν τους νόμους της; Πώς και γιατί η δημοκρατία έτσι, πώς και γιατί η δημοκρατία αλλιώς;
Την απάντηση σε όλα αυτά τα «πώς» πολλοί τη γνωρίζουν, αλλά λίγοι τολμούν να την ξεστομίσουν, και όσοι το κάνουν, περιθωριοποιούνται, ακόμα κι αν έχουν βιώσιμες λύσεις να προτείνουν. Δεν υπάρχει πραγματική δημοκρατία, με την κυριολεξία ή τη μεταφορά ή την προσομοίωση του όρου. Από όπου δηλαδή και να την πιάσεις, ανάποδα να τη γυρίσεις, αλήθεια δεν θα πέσει από καμία τσέπη της. Όσοι επιμένουν να τη χρησιμοποιούν, είτε τρώνε καλά από αυτή, είτε έχουν ψευδαισθήσεις, είτε δεν άνοιξαν ποτέ στη ζωή τους ένα βιβλίο ιστορίας ή πολιτικής επιστήμης, είτε δεν διάβασαν ή δεν άκουσαν ποτέ για την πραγματική δημοκρατία, ούτε στα σχολεία, ούτε στις τηλεοράσεις.
Μέχρι τότε, μέχρι μάλλον να γυρίσει ο ήλιος, γιατί για τέτοια μετατόπιση πρόκειται, “αυτό έχουμε τώρα”. Οπότε ας φάμε στη μάπα κασιδιάρηδες και λοιπούς φασίστες όλης της κομματικής χρωματικής παλέτας. Τουλάχιστον ας το διασκεδάσουμε, συντονισμένοι όλοι μπροστά στις οθόνες της διαπλοκής και του ψεύδους.
