Η Σέριφος, ένα νησί με τραχύ αλλά σαγηνευτικό ανάγλυφο στο δυτικό σύμπλεγμα των Κυκλάδων, δεν είναι απλώς ένας καλοκαιρινός προορισμός. Είναι ένα νησί με ιστορία που διατρέχει από τον μύθο της Δανάης και του Περσέα μέχρι τις αιματηρές απεργίες των εργατών στα μεταλλεία του 1916. Η παράδοσή της στη λιτότητα και τη γνήσια κυκλαδίτικη μορφή την ξεχωρίζει από άλλα πιο τουριστικά νησιά του Αιγαίου.
Η χώρα της Σερίφου δεσπόζει σε βραχώδη λόφο πάνω από το λιμάνι, το Λιβάδι. Ο ασβεστωμένος οικισμός με την πυκνή δόμηση, τα στενά σοκάκια και τις πεζοπορικές διαδρομές που οδηγούν από την πλατεία ως τα ψηλά σημεία του Κάστρου, χαρίζει πανοραμική θέα στο Αιγαίο. Τις καλοκαιρινές νύχτες, γεμίζει από επισκέπτες που επιδιώκουν τη διασκέδαση με μέτρο, ανάμεσα σε μαγαζιά που διατηρούν την τοπική αρχιτεκτονική και ατμόσφαιρα.
Το νησί έχει πάνω από 70 παραλίες από τις πιο γνωστές, όπως το Λιβαδάκι, η Συκαμιά και το Γάνεμα, μέχρι τις πιο απομονωμένες, όπως το Καλό Αμπέλι ή το Άσπρο Ποτάμι, που προσεγγίζονται μόνο με σκάφος ή μετά από πεζοπορία σε ξερό, κατηφορικό μονοπάτι. Το φυσικό τοπίο χαρακτηρίζεται από γυμνούς βράχους, μεταλλευτικά κατάλοιπα, ξωκλήσια και ξερολιθιές ως απομεινάρια ενός κόσμου που δούλεψε σκληρά σε σιωπή.
Ιδιαίτερη σημασία έχει το Μεταλλευτικό Μουσείο στο Μεγάλο Λιβάδι, που διατηρεί ζωντανή τη μνήμη της εργατικής ιστορίας του νησιού και της εξέγερσης των μεταλλωρύχων — μιας από τις πρώτες εργατικές κινητοποιήσεις στην Ελλάδα με νεκρούς και βίαιη καταστολή.
Η Σέριφος δεν υπόσχεται πολυτέλειες. Υπόσχεται γνησιότητα. Είναι ο τόπος που προσφέρει σιωπή χωρίς μοναξιά, ομορφιά χωρίς επίδειξη, ιστορία χωρίς φωνές.
