Δύο χρόνια. Δύο χρόνια σιωπής, δύο χρόνια πόνου, δύο χρόνια αναμονής για δικαίωση. Δύο χρόνια μετά την τραγωδία στα Τέμπη, η Ελλάδα και ο κόσμος βγήκαν στους δρόμους, ενωμένοι σαν μια γροθιά, με μια φωνή που έφτασε μέχρι τον ουρανό: «Δεν έχω οξυγόνο». Μια κραυγή αγωνίας, μια κραυγή που έγινε το σύνθημα μιας ολόκληρης κοινωνίας που απαιτεί αλήθεια και δικαιοσύνη. Μια φωνή, σπαρακτική, ακούγεται ακόμα: «Δεν έχω οξυγόνο». Δεν είναι απλώς μια φράση, είναι η κραυγή αγωνίας που αντηχεί από τα συντρίμμια της τραγωδίας των Τεμπών, μια κραυγή που ενώνει σήμερα την Ελλάδα και τον κόσμο σε μια μεγαλειώδη διαμαρτυρία. Δύο χρόνια μετά το δυστύχημα που στοίχισε τη ζωή σε 57 ανθρώπους, η ανάγκη για δικαίωση παραμένει αμείωτη, μετατρέποντας τις πόλεις σε φλεγόμενα σύμβολα μνήμης και διεκδίκησης.
Από το Σύνταγμα μέχρι τη Θεσσαλονίκη, από το Ορμένιο μέχρι την Κρήτη, από τη Λευκωσία μέχρι το Άμστερνταμ και την Αστόρια, σε 110 πόλεις στην Ελλάδα και σε περισσότερες από 25 πόλεις σε Ευρώπη και Αμερική, χιλιάδες άνθρωποι κάθε ηλικίας, κάθε κοινωνικής τάξης, ενώθηκαν σε μια μεγαλειώδη διαδήλωση. Νέοι, παιδιά, φοιτητές, οικογένειες, όλοι μαζί, «πλημμύρισαν» τις κεντρικές πλατείες και τους δρόμους, στέλνοντας ένα ηχηρό μήνυμα: «Κανένα έγκλημα χωρίς τιμωρία».
Στο Σύνταγμα, η Μαρία Καρυστιανού, μητέρα που έχασε το παιδί της στην τραγωδία, συγκλόνισε με τα λόγια της. Μίλησε για την «πιο μαφιόζικη επιχείρηση εξαφάνισης στοιχείων», καταγγέλλοντας την προσπάθεια συγκάλυψης της αλήθειας. «Ευχαριστούμε όλους τους Έλληνες για τη συμπαράσταση. Η φωνή μας λέει ένα πράγμα: Κανένα έγκλημα δεν θα μείνει ατιμώρητο ποτέ ξανά», τόνισε με σθένος.
Η αφορμή για τις κινητοποιήσεις ήταν ένα σοκαριστικό ηχητικό ντοκουμέντο, που περιλαμβάνεται στο πόρισμα των τεχνικών συμβούλων των οικογενειών των θυμάτων. Στο ηχητικό αυτό, ακούγονται οι σπαραχτικές κραυγές των επιβατών λίγο μετά τη σύγκρουση, οι φράσεις «Δεν αναπνέω» και «Έχω ελάχιστο οξυγόνο». Μια μαρτυρία που στοιχειώνει και που ενισχύει την ανάγκη για δικαίωση.
Δυστυχώς, η μεγαλειώδης διαδήλωση στο Σύνταγμα σημαδεύτηκε από επεισόδια και καταστολή. Τα ΜΑΤ έκαναν χρήση χημικών, διαλύοντας το πλήθος και τραυματίζοντας διαδηλωτές και φωτορεπόρτερ. Παρόμοια επεισόδια σημειώθηκαν και στη Θεσσαλονίκη.
Παρά την καταστολή και την προσπάθεια αποσιώπησης από ορισμένα μέσα ενημέρωσης, η φωνή της κοινωνίας ακούστηκε δυνατά. Τα social media «πλημμύρισαν» από αναρτήσεις, φωτογραφίες και βίντεο από τις συγκεντρώσεις σε όλη τη χώρα και τον κόσμο. Ένα μήνυμα ενότητας και αλληλεγγύης, ένα μήνυμα ότι η μνήμη δεν σβήνει και η δικαίωση δεν θα αργήσει.
Δύο χρόνια μετά την τραγωδία, η πληγή παραμένει ανοιχτή. Όμως, η φλόγα της δικαίωσης παραμένει άσβεστη. Η Ελλάδα και ο κόσμος, ενωμένοι, απαιτούν αλήθεια και δικαιοσύνη για τα 57 θύματα των Τεμπών. Γιατί, «Κανένα έγκλημα δεν θα μείνει ατιμώρητο ποτέ ξανά».
