Ήταν 8 Φεβρουαρίου 1981. Σαν σήμερα πριν από 41 χρόνια, με την μόνη διαφορά πως τότε ήταν Κυριακή. Και όπως κάθε Κυριακή -εκείνη την εποχή- το γήπεδο πρωταγωνιστούσε στη ζωή των φιλάθλων. Μόνο που για κάποιους εκείνο το απόγευμα, έμελλε να πρωταγωνιστήσει και στον θάνατο. Για 21 νέους ανθρώπους, το νήμα της ζωής κόπηκε απότομα. Εκεί… Στα σκαλοπάτια της θύρας 7 του σταδίου Καραϊσκάκη, μια ανάσα μακριά από την κλειστή πόρτα που φυλάκισε για πάντα 21 ψυχές.
Εκείνο το απόγευμα ο θρίαμβος έγινε οδυρμός. Οι ιαχές από τη νίκη έγιναν θρήνος και μοιρολόι. Κανονικά, η 20η αγωνιστική θα έπρεπε να χαρακτηρισθεί από την επιβλητική νίκη του Ολυμπιακού επί της ΑΕΚ, με το συντριπτικό 6-0. Σημαδεύτηκε όμως από τη μεγαλύτερη τραγωδία που χτύπησε το ελληνικό ποδόσφαιρο και τον ελληνικό αθλητισμό γενικότερα. Ο χρόνος σταμάτησε στις 4:58 μ.μ.
Λίγο νωρίτερα, ο Μάικ Γαλάκος τρεις φορές και οι Βαγγέλης Κουσουλάκης, Κώστας Ορφανός, Νίκος Βαμβακούλας, είχαν πετύχει τα έξι τέρματα της ομάδας τους. Ο καιρός ήταν ανοιξιάτικος και το φαληρικό στάδιο γεμάτο από κόσμο. Καρφίτσα δεν έπεφτε.
Τα 35.450 εισιτήρια είχαν εξαντληθεί από τις αρχές της εβδομάδας και πολλά από αυτά στη «μαύρη αγορά». Το παιχνίδι δεν είχε τελειώσει ακόμη, βρισκόταν στα τελευταία λεπτά, στο 84′ για την ακρίβεια, όταν ο κύριος όγκος της εξέδρας στις θύρες 6 και 7 κινήθηκε προς τα έξω. Κάποιοι ήθελαν να φύγουν νωρίτερα για να γλιτώσουν την ταλαιπωρία της κίνησης. Κάποιοι άλλοι θέλησαν να στήσουν ένα τρελό πανηγύρι, έξω από το γήπεδο και κυρίως έξω από τη θύρα 1, απ’ όπου θα αποχωρούσαν οι θριαμβευτές. Όλοι πάντως σπρώχθηκαν για να προλάβουν. Και τότε έγινε το μοιραίο.
Το τουρνικέ της εισόδου δεν είχε αφαιρεθεί, όπως γινόταν κάθε φορά, όταν άρχιζε το β’ ημίχρονο, για να είναι ευκολότερη η αποχώρηση των φιλάθλων. Τα νερά από τις τουαλέτες έτρεχαν. Τα σκαλιά ήταν φαγωμένα από τον χρόνο και γλιστερά από το νερό και την υγρασία. Και τότε κάποιος γλίστρησε.
Σαν ντόμινο ακολούθησαν οι υπόλοιποι, αφού από τον συνωστισμό, ο ένας στηριζόταν στην πλάτη του άλλου. Και όταν ένας έπεσε, άρχισαν να πέφτουν όλοι. Καταπλακώθηκαν. Το χρονικό της μεγαλύτερης τραγωδίας στην ιστορία του ελληνικού αθλητισμού είχε ήδη ξεκινήσει… Εικοσιένα νέοι άνθρωποι, δεν γύρισαν ποτέ σπίτι τους εκείνο το βράδυ -οι ψυχές τους μέχρι σήμερα βρίσκονται εκεί, λίγες ανάσες παραδίπλα από όπου κόπηκε η δική τους ανάσα. Οι μόνοι που δεν βρέθηκαν ποτέ, είναι οι υπεύθυνοι για την εγκληματική αμέλεια που διέλυσε οικογένειες, που διέλυσε τις ψυχές των αγαπημένων προσώπων των αδικοχαμένων νέων, που διέλυσε εν τέλει την εποχή της αθωότητας για τον αθλητισμό της χώρας.
Τα 21 θύματα της Θύρας 7
- Παναγιώτης Τουμανίδης (14 ετών)
- Κώστας Σκλαβούνης (16 ετών)
- Ηλίας Παναγούλης (17 ετών)
- Γεράσιμος Αμίτσης (18 ετών)
- Γιάννης Κανελλόπουλος (18 ετών)
- Σπύρος Λεωνιδάκης (18 ετών)
- Γιάννης Σπηλιόπουλος (19 ετών)
- Νίκος Φίλος (19 ετών)
- Γιάννης Διαλυνάς (20 ετών)
- Βασίλης Μάχας (20 ετών)
- Ευστράτιος Λούπος (20 ετών)
- Μιχάλης Κωστόπουλος (21 ετών)
- Ζωγραφούλα Χαϊρατίδου (23 ετών)
- Σπύρος Ανδριώτης (24 ετών)
- Κώστας Καρανικόλας (26 ετών)
- Μιχάλης Μάρκου (27 ετών)
- Κώστας Μπίλας (28 ετών)
- Αναστάσιος Πιτσόλης (30 ετών)
- Αντώνης Κουρουπάκης (34 ετών)
- Χρήστος Χατζηγεωργίου (34 ετών)
- Δημήτριος Αδαμόπουλος (41 ετών)
ΠΗΓΗ SDNA gr.
