Στὸ τρίτο τροπάριο τῆς ἑννάτης ὠδῆς ἀπὸ τὴν ἀκολουθία τῆς ἑσπέρας τῆς Μ.Τρίτης (ξέρετε, σ΄ αὐτὴν ποὺ ὑπάρχει καὶ τὸ τροπάριο τῆς Κασσιανῆς) ἔμεινα πάλι ἐκστατικός μπροστὰ στὴν ἀδιάρρηκτη ἑνότητα τοῦ ἑλληνικοῦ πνεύματος. Πόσος Πλάτωνας σὲ λίγες σειρές…
Τὸ τροπάρι ἀρχινᾶ μὲ μιὰν ἀποστροφή πρὸς τὸν Ἰούδα: “Ὦ πηρωτικῆς φιλαργυρίας, ἄσπονδε!” Ἡ φιλαργυρία τυφλώνει τὴν ψυχή, τὴν ψυχὴ τὴν ἀνειρήνευτη μὲ τὸν ἑαυτό της. Αὐτὴ ποὺ δὲν ἡνιοχεῖ μὲ ἁρματηλάτη τὸ “λογιστικὸν” τῆς ψυχῆς τὸν ἠθικὸ καὶ συναισθηματικὸ κόσμο της, ἀφήνοντάς τους νὰ περιπίπτουν σὲ ἀκοσμία… Οἱ δεινὲς ἐξεγέρσεις τῶν παθῶν καὶ ὁ σάλος τῆς ἀπαξίωσης τῶν ἀξιῶν ὁδηγοῦν στὴν ψυχοκτόνο λήθη : “λήθης ὅθεν ἔτυχες” . Ὁ φιλάργυρος (μολιερικός, ἀλλὰ καὶ διαχρονικός) λησμονεῖ τὸ Ἀγαθὸν, ποὺ λαμπρύνει καὶ κοσμεῖ τὴν ψυχὴ μὲ τὸ ἔνδυμα – διαβατήριο στὸ “νυμφώνα” τοῦ “Νυμφίου τῆς Ἐκκλησίας”, κι ἔτσι θρηνεῖ γοερὰ μὲ ἀτελέσφορα παρακλαυσίθυρα, ἀποκλεισμένος ἀπὸ τὶς γαμήλιες χαρές: “τὸν νυμφῶνά σου βλέπω, Σωτήρ μου, κεκοσμημένον καὶ ἔνδυμα οὐκ ἔχω, ἵνα εἰσέλθω ἐν αὐτῷ”…(ἐξαποστειλάριον τῆς Μ.Τρίτης)
” Ἡ ἀπληστία ὁδηγεῖ σὲ προσωπική καὶ συλλογική καταστροφή…”
Καὶ γιατὶ ὁ φραγκοφονιὰς γαμήλια (πνευματική!) εὐωχία δὲ βλέπει; Διότι ἐλησμόνησε ὅτι “ψυχῆς οὐδ΄ ὡς ἰσοστάσιος ὁ κόσμος”, δηλαδή, “οὔτε κἂν ἰσάξιος τῆς ψυχῆς ὁ κόσμος δὲ λογιέται”. Ἐδῶ εἶναι “ὁ νόμος καὶ οἱ προφῆται”, ἡ κόλαση καὶ ὁ παράδεισος, στὴ συνειδητοποίηση ὅτι τὸ ποιοτικὸ δὲν ὑποκαθίσταται ἀπὸ τὸ ποσοτικό. Ἐδῶ εἶναι ὁ κόλαφος στὴ σατανικὴ ἐμμονὴ τοῦ νεοφιλελερισμοῦ μὲ τὰ “τριάκοντα ἀργύρια, τὴν τιμὴν τοῦ τετιμημένου”. Γι΄ αὐτὸ καὶ -νομοτελειακά- αὐτὸ τὸ οἰκονομικὸ σύστημα ποὺ ἀποθεώνει τὴν ἀπληστία θὰ ὁδηγηθεῖ στὸν αὐτοχειριασμό του, ἀκολουθῶντας τὸ πεπρωμένο τοῦ Ἰούδα: “ἀπογνώσει γὰρ σαυτὸν ἐβρόχισας ἀνάψας, προδότα.” Πόσους πολέμους δεν προξένησε ἡ ἀπληστία;
Δικαίως καταλήγει τὸ τροπάρι σὲ μιὰ δραματικὴ ἔκκληση πρὸς τὸ Σωτῆρα: “Λυπήσου τὶς ψυχές μας, Χριστέ μου, καὶ σῶσε μας!” Ἡ ἀπληστία ὁδηγεῖ σὲ προσωπική καὶ συλλογική καταστροφή. Ὁ ὀξυμμένος καὶ ἐξημμένος κεφαλαιοκρατικὸς ἀνταγωνισμὸς προοιωνίζεται ὁλοκαυτώματα καὶ ἑκατόμβες θυμάτων. Κι ὅλα αὐτὰ γιατί; Γιὰ τὴν ἱκανοποίηση τῶν συμφερόντων τῶν ἀχόρταγων, τῶν ὑπερφίαλων καὶ τῶν ἀμετροεπῶν…
Προσοχὴ στοὺς Ἰοῦδες! Ζοῦν, βέβαια, ἀνάμεσά μας, μὰ μέσα μας κυρίως ζοῦν -και βασιλεύουν…
Κείμενο: Δημήτρης Βουρλιωτάκης
