του Εμμανουήλ Κώνστα
Συμπληρώθηκαν σαράντα χρόνια από την είσοδο στην τότε ΕΟΚ σήμερα Ευρωπαϊκή Ένωση, μια διαδρομή που σχεδόν ταυτίζεται με την ταραγμένη περίοδο της μεταπολίτευσης, αυτή που το σύστημα ονομάζει ως την πιο αδιατάρακτη δημοκρατική περίοδο, αλλά στην πραγματικότητα αποτελεί την ιστορική εκείνη περίοδο όπου κλονίστηκε ολόκληρο το οικοδόμημα αξιών που συνείχε την Ελληνική κοινωνία και έλαβαν χώρα σειρά γεγονότων που άλλαξαν την οικονομία και την έφεραν σοβαρές εθνικές υποχωρήσεις.
Στο διάστημα αυτό μεταβλήθηκαν μεταξύ άλλων η νοοτροπία των πολιτών, συνεχίστηκε
ο παλαιοκομματισμός, η οικογενειοκρατία και ο πάσης φύσεως παραγοντισμός αποκτώντας και νέα στοιχεία, πάντα υπό την κάλυψη του “ευρωπαϊσμού” που παραμένει κάτι σα δόγμα, μη επιδεχόμενο αμφισβήτησης σχεδόν μεταφυσικής σημασίας.
Στο πεδίο των εθνικών θεμάτων, παγιώθηκε η κατοχή της Κύπρου, αυξήθηκαν οι Τουρκικές αξιώσεις και πήραν επιθετική μορφή οδηγώντας στις γκρίζες ζώνες.
Ένας από τους πρώτους λόγους που προβλήθηκαν από τον Καραμανλή για την είσοδό μας στην ” ευρωπαϊκή οικογένεια” ήταν ότι θα καθιστούσε, δήθεν αδύνατη την Τουρκική απειλή. Πολύ σύντομα και πολλές φορές αυτό διαψεύστηκε καθώς η Τουρκία διατηρούσε σχέσεις συμφερόντων με όλη την τότε ΕΟΚ και μετέπειτα Ε.Ε αλλά και με τα κράτη ξεχωριστά. Επίσης, όπως αποδείχθηκε με ανάλογο βαρύ τίμημα, το ίδιο ίσχυσε και στα βόρεια σύνορά μας από την στάση των φίλων και ετέρων απέναντι στα Σκόπια. Όχι μόνο δεν έβαλαν στη θέση τους, τους ανιστόρητους αλλά μας υποχρέωσαν με πιέσεις να τους αποδεχτούμε.
Πάνω – κάτω και με τον ίδιο οδυνηρό τρόπο είχαμε ανάλογη συμπεριφορά στην υπόθεση του βορειοηπειρωτικού Ελληνισμού και στη Θράκη.
Η υπεράσπιση των ευρωπαϊκών συνόρων μολονότι απηχεί τη βούληση των εθνών της Ευρώπης, αφήνει αδιάφορη την γραφειοκρατία των Βρυξελλών που άλλα είναι τα κριτήρια των αποφάσεων της.
Στο χώρο της οικονομίας η μεταβολή υπήρξε καταλυτική και επίδρασε πολυσήμαντα σε όλη την πορεία της χώρας. Σταδιακά συρρικνώθηκε κάθε παραγωγική δραστηριότητα και ενώ η αρχική εισήγηση μιλούσε για οικονομική ανάπτυξη συντελέστηκε το ακριβώς αντίθετο.
Η αγροτική παραγωγή μειώθηκε και οι διαβόητες επιδοτήσεις λειτούργησαν ως μηχανισμός καταστροφής.
Οι συνεταιρισμοί εξελίχτηκαν και με την βοήθεια των οργανωμένων κομματικών συμμοριών σε άντρα διαφθοράς.
Δεν είχαμε ούτε ενίσχυση ποιοτικής γεωργίας, ούτε ενίσχυση κλάδων. Αντίθετα, με την λογική των επιδοτήσεων και των μονοκαλλιεργητικών περάσαμε στην σταδιακή πτώση της παραγωγής και την μεταβολή σε εισαγωγική χώρα. Κάθε αντίληψη πραγματικής ανάπτυξης και σχετικής αυτάρκειας όχι μόνο εγκαταλείφθηκε αλλά θεωρήθηκε και ένοχη αφού αντιστρατευόταν την ευρωπαϊκή ελευθερία των προϊόντων.
Η παράλληλη πορεία της ανάπτυξης των συμφωνιών του ελευθέρου εμπορίου που συνήψε η Ε.Ε με άλλες χώρες και υποχρεωτικά περιλάμβαναν και εμάς, αποδείχτηκαν καταστροφικές για ότι είχε απομείνει όρθιο στην ελληνική αγροτική παραγωγή.
Στην ίδια λογική ακολούθησαν η βιοτεχνία και η βιομηχανία, που παρέλυσαν με πολλά χτυπήματα, όπως η ανταγωνιστικότητα των προϊόντων, το υψηλό κόστος ενέργειας, ο επαχθής τραπεζικός δανεισμός, οι συμφωνίες παγκοσμίου εμπορίου, οι χρηματοδοτήσεις της Ευρώπης προς τις Βαλκανικές χώρες, τα συντονισμένα συνδικαλιστικά σωματεία που αποσκοπούσαν έμμεσα και αυτά στην διάλυση.
Έτσι, το μόνο που γνώρισε στιγμές δόξας ήταν ο παρασιτισμός. Η απαξίωση της εργασίας και η πελατειακή σχέση με το δημόσιο. Αυτά έφεραν ελλείμματα και κυρίως απομάκρυναν γενιές ολόκληρες από την δημιουργική δράση.
Η είσοδος στο ευρώ κατά παράβαση κάθε κανόνα και κάθε πραγματικής αξιολόγησης έφερε το τελευταίο γύρο της κατάρρευσης. Μια τεχνητή ευημερία των δανεικών, κυριάρχησε για ένα διάστημα έως ότου ήρθε η οδυνηρή χρεωκοπία.
Στο διάστημα της ευρωπαϊκής πορείας, ένας συνδυασμός πολιτικού και οικονομικού τυχοδιωκτισμού παρέσυρε την κοινωνία σε μια γενικευμένη διαφθορά. Η συνέχεια είναι γνωστή και την βιώνουμε καθημερινά.
Αυτή τη φορά, λίγο η πανδημία, λίγο οι πολλές αστοχίες και τα ασφυκτικά προβλήματα, μας γλίτωσαν από τις ζητωκραυγές των ευρωπαϊστών, που τονίζουν την αξία του σεβαστού τους πολιτεύματος. Ίσως, γιατί δεν θέλουν να δουν ότι κάθε μέρα σε όλη τη δύση το περίφημο σύστημα που είναι μια δημοκρατία της εικονικής οικονομίας, των κλειστών λεσχών και των μεγιστάνων του τύπου όλο και περισσότερο αμφισβητείται.
Η Ελλάδα, μεταξύ άλλων κινδυνεύει να χάσει το σημαντικότερο όλων που είναι η ταυτότητά της και αυτό θα είναι το πολύτιμο εφόδιο για την αφύπνιση και τη νέα πορεία με άξονα το εθνικό κράτος.
