Κάθε Πέμπτη ο Θοδωρής Δημητρόπουλος βλέπει και σχολιάζει τις νέες ταινίες στις αίθουσες. Από 21 Μαΐου τα θερινά ανοίγουν ξανά με “Nomadland”, Pixar, και την ευχάριστη Ελληνική έκπληξη “Πρόστιμο”.
Θοδωρής Δημητρόπουλος
20 Μαΐου 2021 06:30
Ύστερα από μισό χρόνο δίχως νέες ταινίες στις αίθουσες, το πρόγραμμα των θερινών κινηματογράφων αναμένεται γεμάτο επιλογές και δεκάδες ταινίες που θα παλέψουν για την προσοχή των θεατών. Η αρχή γίνεται στις 21 Μαΐου με 7 ταινίες, ανάμεσα στις οποίες ξεχωρίζει ο μεγάλος νικητής των φετινών ‘Όσκαρ, διάφορες στουντιακές επιλογές από τον περασμένο χειμώνα, αλλά και μια εξαιρετικά διασκεδαστική Ελληνική πρόταση.
(“Nomadland”, Κλόι Τζάο, 1ω47λ)
Σε μια εργατική πόλη της επαρχιακής Νεβάδα, το κλείσιμο ενός εργοστασίου γυψοσανίδας αμέσως μετά την Κρίση του ‘08 διαλύει την τοπική κοινότητα σε βαθμό εξαφάνισης. Κυριολεκτικής κιόλας: Ο ταχυδρομικός κώδικας της περιοχής σταμάτησε να ισχύει, όπως μας πληροφορούν οι τίτλοι αρχής της ταινίας. Η Φερν (Φράνσις ΜακΝτόρμαντ στο τρίτο της Όσκαρ) πιάνει μια εποχική δουλειά σε ένα εργοστάσιο της amazon («είμαι πολύ ευχαριστημένη, τα λεφτά είναι καλά») όμως δεν υπάρχει τίποτα μόνιμο εκεί πια, ούτε καν η ίδια η πόλη. Δίχως σπίτι, μια αληθινή νομάδα, η Φερν ετοιμάζει το βαν της και βγαίνει στο δρόμο ταξιδεύοντας μια ρημαγμένη χώρα, από περιοχή σε περιοχή.
Η ΜακΝτόρμαντ τρυπώνει σε έναν φυσικό κόσμο αφήνοντας πίσω την big star περσόνα της, χαμηλώνοντας, μαλακώνοντας ακόμα και τα πιο έντονα ερμηνευτικά της γνωρίσματα: το ειρωνικό της βλέμμα, την ενέργεια ελατηρίου με την οποία συχνά αντιδρά, τον έξαφνα πομπώδη συναισθηματισμό που μπορεί και χτίζει ακόμα και από φαινομενική ακινησία. Στη διαδρομή συναντά μια πλειάδα πολύχρωμων χαρακτήρων, στην πλειοψηφία τους ερμηνευμένους από μη επαγγελματίες ηθοποιούς, σε μικρές αυτοσχέδιες κοινότητες της ερήμου, όλο και πιο μακριά από έναν πολιτισμό διαλυμένο. Όπου βρεθεί συναντά απομεινάρια μιας καπιταλιστικής αποτυχίας, με το γιγάντιο λογότυπο της amazon να ανοίγει και κλείνει το φιλμ κοιτώντας απειλητικά από ψηλά- αλλά και ήρεμα, σα ηγεμόνας που δίχως άγχος επιβλέπει τους υποτελείς του γνωρίζοντας πως δεν απειλείται.
Ο φακός της Τζάο (που τιμήθηκε με Όσκαρ Καλύτερης Ταινίας και Σκηνοθεσίας πρακτικά δίχως ποτέ να αμφισβητηθεί η επικείμενη νίκη της) ακολουθεί αυτό το ταξίδι με υπομονή, φροντίδα και απαλότητα, αναζητώντας την πνευματική διάσταση ενός σκληρού κόσμου σε κάθε απαλή στιγμή φυσικής ομορφιάς και ηρεμίας. Η εστίαση στους ανθρώπους που έμειναν πίσω είναι τόσο ολοκληρωτική που η ανθρωπιά που αποπνέει σε περιτυλίγει. Αν μάλιστα το “Nomadland” πάσχει από κάτι είναι η απουσία της οποιασδήποτε αιχμής. Δεν υπάρχει θυμός, δεν υπάρχει αντίσταση. Δεν υπάρχει μια διαλυμένη εργατική τάξη, παρά μόνο ζεν οντότητες που έχουν σχεδόν αφήσει πίσω τους τις επίγειες ανάγκες και περιορισμούς.
Υπάρχει τουλάχιστον πόνος και μια αποφασιστικότητα στην αναγκαιότητα της μετακίνησης- αν όχι μπροστά, τότε προς όπου είναι δυνατόν. Η Τζάο, γεννημένη στην Κίνα και μεγαλωμένη στο Λονδίνο, συνεχίζει (μετά και το θαυμάσιο “Καλπάζοντας με το Όνειρο”) να δημιουργεί ταινίες για την καρδιά της Αμερικανικής ενδοχώρας που μιλούν μέσα από ένα πλέγμα αλήθειας και αμεσότητας για την ξεθωριασμένη ταυτότητα και τη σχέση παράδοσης και παρόντος στη σημερινή Αμερική. Καταγράφοντας σαν από απόσταση, ένα Αμερικάνικο Όνειρο που τελικά δεν αφορούσε ποτέ αυτούς τους ανθρώπους.
Πρόστιμο
(Φωκίων Μπόγρης, 1ω41λ)
Ντελιβεράς κάνναβης αναγκάζεται να εγκαταλείψει το διαμέρισμά του και να διαφύγει στο σπίτι της αδερφής του όταν οι γείτονες απειλούν να τον καταδώσουν στην αστυνομία. Αντί όμως να ξεφύγει, μπλέκει περισσότερο. Γνωρίζει τον αρραβωνιαστικό της αδερφής του και μέλος του υποκόσμου των νοτίων προαστίων, ο οποίος τον βάζει στις δουλειές της νύχτας. Όμως δεν είναι όλοι οι άνθρωποι φτιαγμένοι για αυτό τον κόσμο.
Απολαυστικό crime δράμα γεμάτο αυτοσχεδιαστικό χιούμορ, με επιρροές τόσο από το λαϊκό σινεμά ενός Γιάννη Οικονομίδη (ο οποίος εμφανίζεται σε ένα μικρό ρόλο) όσο ακόμα περισσότερο από αυτά τα πνιγμένα σε σκοτάδι και ειρωνεία φιλμ των Αμερικάνικων ‘70s, από τον Πολ Σρέιντερ μέχρι την Ελέιν Μέι: Οι κεντρικοί κατά λάθος ήρωες του φιλμ θα μπορούσαν να έχουν δουλέψει με τον Κασαβέτη και τον Φολκ του “Mikey and Nicky” σε κάποια δουλειά που όχι απλά στράβωσε, αλλά δεν ξεκίνησε καν. Βαγγέλης Ευαγγελινός παίζει με υπομονετικά (και ανταποδοτικά) παθητικό τρόπο απέναντι σε έναν αναμενόμενα καταιγιστικό Στάθη Σταμουλακάτο, ο οποίος μίλησε πρόσφατα στο NEWS 24/7. Η ευχάριστη έκπληξη του φετινού Ελληνικού σινεμά.
Soul
(Πιτ Ντόκτερ, Κεμπ Πάουερς, 1ω40λ)
Τζαζ πιανίστας στη Νέα Υόρκη βρίσκεται ξαφνικά σε έναν κόσμο ανάμεσα στη Γη και στη μετά θάνατον ζωή, λίγες στιγμές αφότου κατάφερε επιτέλους να κλείσει τη συναυλία που μια ζωή ονειρευόταν. Άνισο και αβέβαιο, σαν 2-3 διαφορετικές ταινίες ραμμένες μεταξύ τους, το βραβευμένο με 2 Όσκαρ φιλμ της Pixar παραμένει ωστόσο ένα φιλμ γεμάτο τολμηρές ιδέες (δεν λειτουργούν όλες) και υπαρξιακή αγωνία, εκφρασμένη με ένα κατά τόπους ευρηματικό στυλ animation. Στις στιγμές που λειτουργεί, το φιλμ είναι υπέροχο και συγκινητικό. Στις υπόλοιπες, παραμένει έστω διασκεδαστικό.
Wonder Woman 1984
1 / 5
(Πάτι Τζένκινς, 2ω31λ)
Η Νταϊάνα (Γκαλ Γκαντότ, κακή εδώ σε αντίθεση την αγνά επιβλητική σωματική της παρουσία στο πρώτο φιλμ) πρέπει να αντιμετωπίσει έναν εχθρό του οποίου η ευχή για πλούτο και κυριαρχία απειλεί να καταστρέψει τον κόσμο. Αδιάφορο ως περιπέτεια, ηθικά ανεξήγητο (η πλοκή με τον Κρις Πάϊν που επιστρέφει γίνεται χειρότερη όσο περισσότερο τη σκεφτείς) και πολιτικά αδιανόητο (η εξίσωση της δίψας του απλού λαού για μια καλύτερη ζωή, με άπληστες τραμπικές φιγούρες εξουσίας), αυτό το σίκουελ δικαίως ξεχάστηκε γρήγορα μετά την κυκλοφορία του.
Οι Μάγισσες
2.5 / 5
(“The Witches”, Ρόμπερτ Ζεμέκις, 1ω41λ)
Νεαρό αγόρι με τη γιαγιά του έρχονται αντιμέτωποι με μια ομάδα μαγισσών και την αδίστακτη ηγέτη τους (Αν Χάθαγουεϊ, πάντα κεφάτη και έτοιμη για ό,τι ζητά ο ρόλος). Νέα διασκευή της ομώνυμης νουβέλας του Ρόαλντ Νταλ μετά από εκείνη του Νίκολας Ρεγκ με την Αντζέλικα Χιούστον, 30 χρόνια νωρίτερα. Η εκδοχή του Ζεμέκις αποτελεί ένα αφηγηματικό χάος με στιγμές CGI γκροτέσκου που ξεπερνούν το αναμενόμενο, όμως παρουσιάζει ένα κάποιο αρρωστημένο ενδιαφέρον στο πλαίσιο της φιλμογραφίας του σπουδαίου σκηνοθέτη, και τον τρόπο που συνεχίζει να εντάσσει το CGI στην κατασκευή των εικόνων και -ακόμα πιο συναρπαστικά- στην επέκταση ακόμα και των ερμηνειών των ηθοποιών του.
Έξι Λεπτά Πριν τα Μεσάνυχτα
2 / 5
(“Six Minutes to Midnight”, Άντι Γκόνταρντ, 1ω40λ)
Δάσκαλος προσλαμβάνεται να διδάξει αγγλικά σε κόρες υψηλόβαθμων στελεχών των Ναζί λίγο πριν το ξέσπασμα του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου. Την ίδια στιγμή, ερευνά την εξαφάνιση του προκατόχου του, που ενδέχεται να ήξερε περισσότερα από όσα έπρεπε. Χιτσκοκικών επιρροών δράμα εποχής με Τζούντι Ντεντς και Έντι Ίζαρντ, που όμως χάνει το focus του και δεν στέκεται στο επίπεδο του σασπένς που θα επιθυμούσε.
Κυκλοφορούν επίσης αυτή την εβδομάδα
Τρία Υπέροχα Κορίτσια: Τρεις απελπισμένοι μπαμπάδες είναι πεπεισμένοι πως οι κόρες τους έχουν διαλέξει τον λάθος σύντροφο και ενώνουν τις δυνάμεις τους για να ξεφορτωθούν τους τρεις αντισυμβατικούς μνηστήρες. Ιταλική κωμωδία θερινού.
Και οι Θεοί Τρελάθηκαν: Σε επανέκδοση η διάσημη κωμική επιτυχία των ‘80ς για μια πρωτόγονη φυλή στην έρημο Καλαχάρι των οποίων η ήσυχη και απλή ζωή αναστατώνεται όταν μια μέρα πέφτει από ένα αεροπλάνο ένα άδειο μπουκάλι Coca-Cola.
ΠΗΓΗ : news247
